O’nun Bildiğini Beklemek
onun bildiğini beklemek
onun bildiğini beklemek
ve beklememek bütün mesele bu ne demek olurki bu mesele
Geçen seferki yazıma bayağı bir yorum gelmiş ve bu yorumlardan çıkardığım kadarıyla kadınında, erkeğinde ilişkilerde haksızlığı ve kullanılmayı sevmiyor olduklarını anladım. Aslında siz değerli okurlarımı bu tip yazılarla gaza getirip, gelen yorumlarla çaktırmadan harika bir ankette yapabileceğimi anladım ve hepinize duyarlılığınız için yürekten teşekkür ediyorum.
Peki bu kadar haksızlığa karşı çıkmamıza rağmen, kullanılmaktan nefret etmemize rağmen daha doğrusu ilişkilerde beklentilerin hemen hemen aynı olmasına rağmen, neden birbirimizle olan kavgalarımız bitmiyor anlamadım.
Biraz da araştırmak istedim.
İlk önce Kutsal Kitap’ımız Kur’a-nı Kerim’in Türkçe Mealine baktım ve yanlış görmediysem; Bakara Suresi’nin ilk ayetlerinde, Adem ve Havva’nın, Allah’ın yanına yaklaşmalarını men ettiği yasak ağaca, şeytanın aldatmasıyla, yaklaşarak, Allah’ı kızdırdıkları ve insanoğlu adına verdikleri bu ilk sınavı, şeytan sayesinde kaybederek yeryüzüne inmeleri emrini alırken Allah onlara “İnin oradan yeryüzüne birbirinize düşman olarak inin!” diye lanetli emirle başlıyor gibi geldi.
Şimdi Rabbimiz, Adem ve Havva ya “birbirinize düşman olarak inin” diye emretmesiyle, kadın ve erkeğin düşmanlığını mı başlatıyordu, yoksa insanoğlunun, birbirine olan düşmanlığını mı başlatıyordu, onu merak ettim.
Aslında, antik çağlardan bu güne dek insanoğlu çevresinde her türlü şeyle savaşmış ve savaşmaya devam ediyor.
Birbirleriyle, hayvanlarla, yerleşmek için ağaçlarla, bitkilerle, yol açmak için dağlarla tepelerle, taşlarla kısaca yaşadığı dünyadaki canlı cansız her şeyle ve hatta dünya dışına çıkıp “savaşacak uzaylı var mı” lara kadar gitmedi de değil.
yoksa Kur’a-nı Kerim de bahsi geçen ve her şeyi yıkıp yok eden, Yecüc-Mecüc, insanoğlunun son ırkımı olacak diye de korkmuyor değilim.
Eh bu noktada gene Bakara Suresi ne dönmeden edemedim. Allah Adem’i, yaratırken meleklere “ben bir insanoğlu var edeceğim, ona Ruh’umdan Ruh üfleyeceğim” dediğinde melekler karşı gelip” kainatı kana boyayacak birini mi var edeceksin? Oysa biz seni münezzehle anıyoruz” demişler. Bu noktadan itibaren ve yeryüzünün bu gün gelen konumuna bakacak olursak melekler haklı çıktı gibi görünüyor!
Tek umudum meleklerin itirazlarına itiraz eden Rabbimiz’in “Ben sizin bilmediklerinizi biliyorum” demesi ve bu sözlerinde insanlığın ve kainatın kurtuluşunun anahtarı gibi geliyor ve sabırla bekliyorum.
Ömrüm yeter umarım.
Bir sonraki yazıda görüşmek üzere…
Geçen seferki yazıma bayağı bir yorum gelmiş ve bu yorumlardan çıkardığım kadarıyla kadınında, erkeğinde ilişkilerde haksızlığı ve kullanılmayı sevmiyor olduklarını anladım. Aslında siz değerli okurlarımı bu tip yazılarla gaza getirip, gelen yorumlarla çaktırmadan harika bir ankette yapabileceğimi anladım ve hepinize duyarlılığınız için yürekten teşekkür ediyorum.
Peki bu kadar haksızlığa karşı çıkmamıza rağmen, kullanılmaktan nefret etmemize rağmen daha doğrusu ilişkilerde beklentilerin hemen hemen aynı olmasına rağmen, neden birbirimizle olan kavgalarımız bitmiyor anlamadım.
Biraz da araştırmak istedim.
İlk önce Kutsal Kitap’ımız Kur’a-nı Kerim’in Türkçe Mealine baktım ve yanlış görmediysem; Bakara Suresi’nin ilk ayetlerinde, Adem ve Havva’nın, Allah’ın yanına yaklaşmalarını men ettiği yasak ağaca, şeytanın aldatmasıyla, yaklaşarak, Allah’ı kızdırdıkları ve insanoğlu adına verdikleri bu ilk sınavı, şeytan sayesinde kaybederek yeryüzüne inmeleri emrini alırken Allah onlara “İnin oradan yeryüzüne birbirinize düşman olarak inin!” diye lanetli emirle başlıyor gibi geldi.
Şimdi Rabbimiz, Adem ve Havva ya “birbirinize düşman olarak inin” diye emretmesiyle, kadın ve erkeğin düşmanlığını mı başlatıyordu, yoksa insanoğlunun, birbirine olan düşmanlığını mı başlatıyordu, onu merak ettim.
Aslında, antik çağlardan bu güne dek insanoğlu çevresinde her türlü şeyle savaşmış ve savaşmaya devam ediyor.
Birbirleriyle, hayvanlarla, yerleşmek için ağaçlarla, bitkilerle, yol açmak için dağlarla tepelerle, taşlarla kısaca yaşadığı dünyadaki canlı cansız her şeyle ve hatta dünya dışına çıkıp “savaşacak uzaylı var mı” lara kadar gitmedi de değil.
yoksa Kur’a-nı Kerim de bahsi geçen ve her şeyi yıkıp yok eden, Yecüc-Mecüc, insanoğlunun son ırkımı olacak diye de korkmuyor değilim.
Eh bu noktada gene Bakara Suresi ne dönmeden edemedim. Allah Adem’i, yaratırken meleklere “ben bir insanoğlu var edeceğim, ona Ruh’umdan Ruh üfleyeceğim” dediğinde melekler karşı gelip” kainatı kana boyayacak birini mi var edeceksin? Oysa biz seni münezzehle anıyoruz” demişler. Bu noktadan itibaren ve yeryüzünün bu gün gelen konumuna bakacak olursak melekler haklı çıktı gibi görünüyor!
Tek umudum meleklerin itirazlarına itiraz eden Rabbimiz’in “Ben sizin bilmediklerinizi biliyorum” demesi ve bu sözlerinde insanlığın ve kainatın kurtuluşunun anahtarı gibi geliyor ve sabırla bekliyorum.
Ömrüm yeter umarım.
Bir sonraki yazıda görüşmek üzere…
0 yorum:
Yorum Gönder